Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Παλιά & νέα

Πέρασαν 8 μήνες και έπρεπε να βρεθώ διακοπές για να βρω το κέφι να ξαναγράψω εδώ μερικές σκέψεις.
Ο χειμώνας που πέρασε ήταν δύσκολος, όχι ο πιο δύσκολος αλλά ο πιο μπερδεμένος.
Γύρω μου αναστάτωση... άνθρωποι που χάθηκαν, μπερδεύτηκαν, αναγκάστηκαν να σκεφτούν.... όχι να ενεργήσουν (αυτό θα ήταν από τ' άγραφα) αλλά απλά να σκεφτούν.
Εκεί που μόνο μέλημά τους ήταν η φιγούρα και η ξάπλα, κάποιος τους έβγαλε από την ρότα τους...
Δεν θα αναλωθώ σε αναλύσεις, ο καθένας ότι καταλαβαίνει, εγώ ακούω το κύμα τώρα και αυτό μου φτάνει.
Βλέπω θάλασσα και πεύκα, ακούω το κύμα να σκάει στην ακρογυαλιά, τα τζιτζίκια να καλούν το ταίρι τους.
Προσπαθώ να ηρεμήσω, να γίνω κομμάτι της φύσης που τόσο αγαπάω αλλά δυσκολεύομαι. Με έχουν ποτίσει τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια που πλέον ψάχνω την ηρεμία με το κυάλι.
Υποτίθεται ότι είμαι ήρεμος άνθρωπος αλλά εγώ αισθάνομαι τον εαυτό μου σε μια διαρκή κίνηση και αναζήτηση...
Τι ψάχνω ;
Δέν ξέρω....
Έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους, έχω γνωρίσει τον έρωτα, έχω ταξιδέψει στη γη, έχω βγει από το κορμί μου και έχω πάει στα άστρα. Έχω αισθανθεί στα όρια όλες τις αισθήσεις μου, έχω ψάξει απεγνωσμένα μέσα στον εαυτό μου για πολλά χρόνια, έχω πληγωθεί, έχω λυγίσει, έχω φτάσει μέχρι το θάνατο....
Έχω δημιουργήσει οικογένεια, έχω προξενήσει πάθη, έχω αντιμετωπίσει τον πόθο, έχω συγκρουστεί με τον πόνο...
Είχα γεμάτη ζωή, έχω πολλές αναμνήσεις. Δεν τις μοιράζομαι γιατί απλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρουν κανένα.... άλλωστε τι αξία έχουν οι αναμνήσεις ενός μονόλυκου ;
47 χρόνια τώρα δεν έχω γνωρίσει έναν άνθρωπο που να με καταλάβει(ψέματα....ίσως έναν). Ήμουν τυχερός που βρήκα ανθρώπους να με αγαπήσουν αλλά ακόμα και αυτοί δεν με κατάλαβαν. Ναι, είμαι αρκετά εκκεντρικός για να τραβάω το ενδιαφέρον αλλά παραμένω ένας μελαγχολικός μονόλυκος....
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι απλά είμαι κλειστός και δεν ανοίγομαι...μήπως δεν έχουν βρει το κλειδί ;